Os galegos non están para asociarse...
Hai días en que che dan ganas de meterlle un bolígrafo nun ollo a alguén... a verdade é que posto así parece moi agresivo, e eu aseguro que non o son para nada... pero o certo é que esta mañá case o fago...
Os vascos din que os galegos non estamos feitos para traballar en grupo, e eu que o fago a miúdo doulles a razón.
Porque claro... ti levántaste pola mañá e xa che costa, porque home... xa estamos a mércores e tal e a cama comeza a reclamarche as horas que pasas sen ela... pero bueno, facendo un esforzo incrible levantaste, vences a tentación e decides seguir adiante. O seguinte problema é arranxarte, porque como se non chegara coa chamada da cama, que aínda queda aí no inconsciente miraste o espello e pensas... ¡aaaa! non pensas, asustaste sen mais, porque mi ma! que pintas! parece que durante a noite veñen os ananiños eses que fan as cousas mentras durmes e o que fan e xogar contigo! como se explica senon que despois de durmir te levantes co corpo cheo de marcas o pelo de punta (ou no seu defecto aplastado) etc? iso tivo que ser alguén máis!
Pero o caso é que acabas tamén por vencer a tentación de non sair a rúa só para que non te vexan (despois de moitas pelexas con esa masa incerta que se sitúa na túa cabeza chamada pelo e esa ... amm... digamos... faciana) e vas a facultade, como non, e esforzaste en aprender e incluso en poñer boa cara.
O que ocorre, e que como dicía o principio non estamos feitos para traballar en grupo e sempre hai quen aparece máis tarde e decide que vas a ser o seu saco de boxeo psicolóxico do día a lo menos durante 5 minutos... 5 minutos nada máis, pero sobre todo que nese instante ti poidas pensar que esa persoa está moito peor do que ti podes estar en todo o día.
No fondo supoño que hai que agradecerllo... porque ata che fai sentir que ti estás estupendamente estupenda e que a batalla da mañá non existiu dado que non estás a berrar con ninguén...
Os vascos din que os galegos non estamos feitos para traballar en grupo, e eu que o fago a miúdo doulles a razón.
Porque claro... ti levántaste pola mañá e xa che costa, porque home... xa estamos a mércores e tal e a cama comeza a reclamarche as horas que pasas sen ela... pero bueno, facendo un esforzo incrible levantaste, vences a tentación e decides seguir adiante. O seguinte problema é arranxarte, porque como se non chegara coa chamada da cama, que aínda queda aí no inconsciente miraste o espello e pensas... ¡aaaa! non pensas, asustaste sen mais, porque mi ma! que pintas! parece que durante a noite veñen os ananiños eses que fan as cousas mentras durmes e o que fan e xogar contigo! como se explica senon que despois de durmir te levantes co corpo cheo de marcas o pelo de punta (ou no seu defecto aplastado) etc? iso tivo que ser alguén máis!
Pero o caso é que acabas tamén por vencer a tentación de non sair a rúa só para que non te vexan (despois de moitas pelexas con esa masa incerta que se sitúa na túa cabeza chamada pelo e esa ... amm... digamos... faciana) e vas a facultade, como non, e esforzaste en aprender e incluso en poñer boa cara.
O que ocorre, e que como dicía o principio non estamos feitos para traballar en grupo e sempre hai quen aparece máis tarde e decide que vas a ser o seu saco de boxeo psicolóxico do día a lo menos durante 5 minutos... 5 minutos nada máis, pero sobre todo que nese instante ti poidas pensar que esa persoa está moito peor do que ti podes estar en todo o día.
No fondo supoño que hai que agradecerllo... porque ata che fai sentir que ti estás estupendamente estupenda e que a batalla da mañá non existiu dado que non estás a berrar con ninguén...
0 comentarios